Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Tim Buckley: Morning Glory 
https://www.youtube.com/watch?v=MgNxopvE3ro

Για την νοσταλγία που δεν έχει πρωί ή βράδυ

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Η μπαλάντα της σκόνης

Ευγένιος Αρανίτσης


Ανάμεσα σε δυο σκιές πλαγιάζει λυπημένη
η πείνα σου για το τίποτα
επειδή είσαι μικρή κι ευλύγιστη σα μουσική δίχως λόγια
κι έτσι πάντα κάποιον περιμένεις κάτω απ' τα φώτα
δίχως να κάθεσαι
δίχως να υποφέρεις απ' τα δευτερόλεπτα.
Εγώ κι η κόρη μου θα παντρευτούμε λοιπόν
μέσα σε μιαν ανήλιαγη κρεβατοκάμαρα και μέσα
σ' αυτή τη δαπανηρή ταξινόμηση των πραγμάτων,
θα παντρευτούμε αφού υπάρχουν όλες οι ανέχεις κι ο
ηλεκτρισμός
που μας περιμένει σαν ένα φίδι στη τρύπα του
κι η σκόνη που μας προστατεύει σαν αυστηρή μητέρα
κι οι τυφλοί περίπατοι του νερού σ' έναν πρωινό κήπο
όπου η κόρη μου την επομένη του γάμου μας
θα πλένει τα ρούχα και τα ματωμένα σεντόνια.
Ανόητη σκόνη, απευθυνόμαστε στο Θεό μας στον ενικό
Αλλά μ' εσάς θα μεταχειριστώ την ευγένεια εκείνου που κινδυνεύει.
Αν είσαστε πραγματική κυρία θα σας εξηγούσα το γιατί
Eνα ξέσπασμα παιδικού θυμού μπορεί να διακόψει τον
απογευματινό σας ύπνο
και γιατί η μονοτονία της ντροπής μου επιμένει
να σας αφιερώνει αυτό το δυσνόητο ποίημα.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014


Μαρία Πολυδούρη: Περί Αυτοκτονίας


Αυτός που αυτοκτονεί γιατί του ήρθε μια μεγάλη λύπη στη ζωή, αυτός είνε ένας ανάξιος της ζωής, δεν έπρεπε να τον έχη δεχτή καθόλου. Είνε ένας μικρόψυχος. Εξαιρώ όσους αυτοκτονούν γιατί είνε άρρωστοι, είτε σωματικά, είτε ψυχικά. Φυσικά είνε ταπεινωτικό να ζη κανείς στο περιθώριο της ζωής, κι’ όμως να ζη! Μα δεν πρόκειται γι’ αυτούς, τώρα. Ο πόνος είνε το φριχτό και το μεγάλο δώρο. Να τον δεχτής για να στραγγίσης τη ζωή ως την τελευταία σταγόνα. Να τον δεχτής για να παλαίψης, ο αγώνας είνε η ζωή. Η αντίδρασή σου σε κάθε χτύπημα είνε μια νίκη, όσο κι αν χάνεις λίγο λίγο έδαφος, γιατί βέβαια εσύ θα εξαντληθής όχι η ζωή. // Μα αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια, το κατανάλωμα της ψυχής μας, της ζωής μας όλης, τι αφάνταστα φριχτό και τι σεμνά μεγαλειώδες! «Καθήκον» λέξις τριμμένη, σχεδόν χωρίς ουσία και μισητή. Τι ανύψωμα θάπρεπε να της δώσω, τι ντύσιμο να της κάνω –μάλλον τι ξεντύσιμο- για να τη δώσω στον αγώνα της ζωής! Ένα καθήκον ευγενείας. Είναι ευγένεια το δόσιμο στην καταστροφή της ζωής. Πόσες γωνιές της ψυχής σου θα φωτισθούν, τι εξαϋλωμα, εξαγίασις ο σπαραγμός, η συντριβή, η ταπεινωσύνη. Στο βάθος του πόνου ολοένα, που να τελειώνουν όλα μπρος στα μάτια σου, που να σου λείπει η πνοή, που να νιώθης κάθε στιγμή τη λόγχη στα σπλάχνα, έτσι πέρνεται η μεγάλη γαλήνη της μορφής και το φωτοστέφανο της Ζωής: ένας άξιος άνθρωπος! Έτσι μόνο θ’ αξιωθής, όταν η μεγάλη στιγμή φτάση, να καταλάβεις βαθιά ότι έζησες, ότι τη Ζωή την πήρες όλη, ότι τόσο την εξάντλησες, ώστε αν κανείς σου πρότεινε ένα ξαναγύρισμα να αρνηθής με κάθε ειλικρίνεια και απλότητα. [Αυτή είνε η μεγάλη στιγμή. Η αναμονή του θανάτου για τη δικαίωση, την ανάπαυση, απέριττη και ωραία].

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Νοστάλγησα το απρόσιτο

Νοστάλγησα το πριν και το μετά, όσα ποτέ δεν γνώρισα κι όσα ποτέ μου δεν ελπίζω να γνωρίσω, νοστάλγησα το απρόσιτο, αυτό που ξέρω ότι κάπου ύπαρχει, αυτό που υπάρχει, αυτό που μέσα μου μονάζει κι ανασαίνει θλιμμένα και χαρούμενα, και αντηχεί λυτρωτικά, νυχτερινή προφυλακή εκείνου του δικού μου του άλλου.


Τόλης Νικηφόρου

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Η αλλοτρίωση της έλξης

της Κατερίνας Αγγελάκη- Ρουκ


Η σάρκα έγινε σελίδα
το δέρμα χαρτί
το χάδι έννοια αφηρημένη
το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου.
Αλήθεια, πώς να περιγράψω
τη φύση όταν μ’ έχει εγκαταλείψει
και μονο στην πρεμιέρα του φθινοπώρου
θυμάται να με προσκαλέσει καμιά φορά;
Ελπίζω να βρω το θάρρος
μια τελευταία επιθυμία να εκφράσω:
γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δω
να θυμηθώ, σαν τελευταία εικόνα
να κουβαλώ το ανδρικό σώμα
που δεν είναι ύλη
αλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος.
Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν’ αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις τον θάνατο.

(από τη συλλογή: Η ανορεξία της ύπαρξης)
[Η μητέρα μου στην εκκλησία]

Νικηφόρου Βρεττάκου


Άλλαξε τη μπόλια* της η μητέρα μου κι ετοιμάστηκε
να πάει στην εκκλησία.
Καθαρή σαν αστέρι,
παρόλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινα
σκαλοπάτια κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιου
και τις άσπρες πορτοκαλιές. Δεν ξέρει η μητέρα μου
τι είναι ο ήλιος. Τον φαντάζεται αγάπη
που ανατέλλει στον ουρανό — δεν ξέρει η μητέρα μου. 

Δεν ξέρει αν ήτανε Σάββατο χτες,
δεν ξέρει αν αύριο είναι Δευτέρα.
Ωστόσο τις μέρες τις γνωρίζει καλά.
Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό
κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά.
Δεν ξέρει πώς γίνεται. Γύρω της όλα
φαίνονται φρέσκα, δείχνουν αλλιώς.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Στο φύλλο της ΑΥΓΗΣ που κυκλοφόρησε στις 7/5, για τη στήλη ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ, o ποιητής Θωμάς Ιωάννου επέλεξε ένα ποίημα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου


ΤΑΦΗ ΠΟΥΛΙΟΥ

Κοπιαστικά ανεβαίναμε στη δημοσιά, καθώς ήταν καρπός
που ρούφηξε ασυλλόγιστα θαλασσινό νερό και τώρα
ξεφλουδιζόταν και μας άφηνε να ιδούμε
μίσχους γυμνούς και σαπισμένα νεύρα φύλλων

Κοπιαστικά ανεβαίναμε προς τους σταυρούς. Κανένας
δεν απαντούσε κι έκαιγα από λύσσα
παράφρονη, αδύναμος σαν τα κουρελιασμένα
παιδιά μπρος στις γιορταστικές βιτρίνες που ανάβουνε
πλάθοντας μέσα τους βαθιά ένα θαύμα

Κι όταν νύχτα και γη αγκάλιασαν το πρόσωπό του
ακούστηκε
τρίξιμο σιγανό πουλιού κι όλα έγιναν σαν τίποτε
να μην είχε αρχίσει μες στο χώμα

ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
Από τη συλλογή ‘’Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΥΡΩΝΑ’’ , 1960

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Ερείπιο απ’ τα ναρκωτικά


Ερείπιο απ’ τα ναρκωτικά του ήλιου έρχεσαι
ν’ αποτελειώσεις την παλιά συνομιλία
να με ξεπλύνεις απ’ την περασμένη άνοιξη
Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω


Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Ο Sigmund Freud παραλύει την ύλη, όπως παρατηρεί την παράλυση στην ασθένεια, για να μιλήσει για εκείνο που δεν φαίνεται. Χτίζει ένα ολόκληρο θεωρητικό οικοδόμημα που δεν θα αποδειχθεί ποτέ καθαυτό, αλλά θα ανοικοδομείται μέσα απ' τις εκφάνσεις του. Αυτό άλλωστε δεν τόλμησε κι ο Einstein; Να δημιουργεί κάτι πρωτότυπο και νέο, με την αυτονομία και το ρίσκο που κάθε πρωτοτυπία απαιτεί. Γι' αυτό κι εμένα μου αρέσει, γιατί ήταν ένας ειλικρινής τυχοδιώκτης. 
Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1856.


'Δεν είμαι σε καμία περίπτωση ένας άνθρωπος της επιστήμης, ένας παρατηρητής, ένας πειραματιστής, ένας διανοητής. Δεν είμαι τίποτε άλλο από ένας conquistador εξ ιδιοσυγκρασίας, ένας τυχοδιώκτης, αν θέλεις να το μεταφράσεις έτσι, με την περιέργεια, την τόλμη και την επιμονή ενός τέτοιου είδους ανθρώπου. Συνήθως εκτιμούμε αυτά τα άτομα μόνο όταν έχουν γνωρίσει την επιτυχία, όταν έχουν πραγματικά ανακαλύψει κάτι, αν όμως αυτό δεν γίνει, τους έχουμε στα αζήτητα. Προς το παρόν η τύχη με έχει εγκαταλείψει, δεν βρίσκω τίποτε καλό.'

Γράμμα στον Wilhelm Fliess (1/2/1900).




Παρασκευή 2 Μαΐου 2014