Ω Αισθήσεις!:

Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το λάδι και από το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς
Μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας

Σώμα του καλοκαιριού, Οδυσσέα Ελύτη

Ποίημα του Τέλλου Άγρα σε μελοποίηση Ορφέα Περίδη (http://www.youtube.com/watch?v=c4_D_Ti71Y8). Ομορφιά! :

Διψάς, του στίχου το πουλί,
της ξενιτιάς τ' αγέρι
μα ο κόσμος έχει ξενιτιές
κι ο κόσμος δεν τις ξέρει..

Μην πεις: ''Δεν καταδέχομαι!''
μην πεις: ''Κι αχ, πώς να κάμω;''
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,
σαν το ψωμί από χάμω.

η 'τραγικότητα' του να είσαι Έλληνας (παραφράζοντας τον Νίκο Δήμου). Για την υπερβολή, τη μυθοπλασία, την ξενιτιά:

Ο έλληνας προσπαθεί σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής διότι είναι εκτός πραγματικότητας. (Και μετά ευτυχής... διότι είναι δυστυχής).

Όπως ο άνθρωπος κουβαλά το προπατορικό αμάρτημα- ο έλληνας κουβαλάει το σόι του.

Σύμπτωμα ουσιαστικό της νοελληνικής ψυχής: μυθοπλασία. Πλαθουμε μύθους για τον εαυτό μας. Και μετά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί φαινόμαστε κατώτεροι από τους μύθους (που εμείς πλάσαμε...) 

Ο νεο-έλληνας μοιάζει ευτυχισμένος όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αίσθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει.

Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους, αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί, στο αυτοσυναίσθημα, η υπερβολή λέγεται φιλότιμο. Στη συμπεριφορά, η υπερβολή λέγεται λεβεντιά.

Οι έλληνες πάντα θα γυρεύουν την πατρίδα τους σε άλλες πατρίδες- και τις άλλες πατρίδες στη δική τους. 

Αποσπάσματα από τη Δυστυχία του να είσαι έλληνας, του Νίκου Δήμου

Σε μια κλωστή φεγγάρι κρέμεται το θαύμα.
Από τη Δήλο ξεκινώντας
γονατίζει στην ανηφόρα της Τήνου.
Θα αγγίξει άραγε 
τη μελαγχολία στο προαύλιο του Λυκείου 
και τα μαραμένα χέρια εκείνου του παιδιού 
που σε δύο καρέκλες είναι ξαπλωμένο μέσα στο ναό;

Ενδεχόμενο, Χ. Λιοντάκη