Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Κρίμα κι ο μήνας πάει σκούζοντας
Κι αντριεύει το πετσί μας
Χτυπώντας και ματώνοντας τα πόδια μας στην αποβάθρα.
Ο Άη Γεράσιμος μας δώνει τον ρυθμό
Κι εμείς δεν λησμονάμε
Μηδέ γυναίκες με τα δουλεμένα στήθια
Μηδέ τους γέρους που διαβάζουνε τη σύνοψη
Ξέροντας πως τον Αύγουστο θα μείνουμε 
Πολύ σκληροί για τον έρωτα
Πολύ τρυφεροί για το θάνατο.

Από την Λυπητερή Παρέλαση, επίσης.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

The butterfly obtains 
but little sympathy,
Though favorably mentioned 
In Entomology.
Because he travels freely 
And wears a proper coat,
The circumspect are certain
That he is dissolute.
Had he the homely scutcheon of modesty Industry,
'T were fitter certifying for Immortality.

From the Single Hound (XLII), Emily Dickinson 

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Είναι στιγμές 
Που όλα τα χελιδόνια 
Καρτεράν τον ώμο σου 
Να ξεχωρίσει μεσ' απ' τον ήλιο. 

(Κι αυτό απ'την Λυπητερή Παρέλαση, του Χατζηδάκι)

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Αυτά τα ποιήματα τα εμπιστεύτηκε ο δημιουργός τους στον Μανώλη Αναγνωστάκη με τη συστολή της στιγμής με σκοπό ο τελευταίος να τα δημοσιεύσει στη Θεσσαλονίκη. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν μαύρα όμως για τον ποιητή που 'δεν μπόρεσε να ξεπληρώσει το χρέος του'. Πενήντα χρόνια αργότερα ο Αναγνωστάκης βρήκε τα κιτρινισμένα απομεινάρια και τα δημοσίευσε στο περιοδικό Ποίηση. Η συλλογή ονομαζόταν Λυπητερή Παρέλαση:

Κάθε πρωί η απουσία της νύχτας μας πληγώνει
Κι η πολιτεία μένει απροετοίμαστη 
Μ' ένα φανταχτερό σημάδι στο λαιμό 
Μ' ένα λυπητερό χαμόγελο στον ορίζοντα.
Μονάχα εσύ
Με τη σημαία και τη ρόγα του στήθους σου
Θα καλύψεις την απουσία
Μια μέρα.
*
Τα μάτια μου χορεύουν με τη θάλασσα 
Ως να γεννούν μια σκυθρωπή πανοπλία
Γι' αυτούς που δε γνωρίζουνε
Την αγωνία μου.
Φίλε!
Πόσο καιρό θα περιμένω
Να σμίξουνε τα χέρια μας
Σ' ένα ατελείωτο καλημέρα;

Μάνου Χατζηδάκι 



Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Ενός μπαμπά τ' αρσενικό παιδί 
τον κόσμο σε σκοτούρα πάντα βάζει,
κι όποιος ευτυχίσει να το δει 
θα εύρει πως με κάποιον λίγο μοιάζει.

Τη μία μοιάζει κάποιου με φτερά,
την άλλη μοιάζει κάπως στη μητέρα,
αλλά κανείς δεν είπε μια φορά 
πως μοιάζει λιγάκι του πατέρα.

Και του μπαμπά του κόλλησε μαράζι,
να εύρει το παιδί του τίνος μοιάζει.

Τίνος μοιάζει, Γ. Σουρής

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Σήμερα είναι μέρα καρυωτακική, γιατί ο θάνατος αυτού του ποιητή ισοδυναμεί με την γέννησή του:

(Τόσο πολύ τα σώματα κουράστηκαν,
που ελύγισαν, εκόπηκαν στα δυο.)
Κι έφυγαν οι ψυχές, πατούνε μόνες των,
αργά τη χλόη σαν ανοιχτό βιβλίο.

(Τα σώματα κυλούν χάμου, συσπείρονται 
στρεβλωμένα.) και φαίνονται στο βάθος
τριαντάφυλλα κρατώντας, να πηγαίνουνε 
με τ' όνειρο οι ψυχές και με το πάθος.

(Χώμα στο χώμα γίνονται τα σώματα.)
Μα κείθε απ' τον ορίζοντα, σαν ήλιοι 
δύουν οι ψυχές, τον ουρανό που φόρεσαν,
ή σαν απλά χαμόγελα σε χείλη. 

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

βαθύπλουτη 
θησαύρισα 
το σκέτο-

βρεμένα βήματα 
στις πλάκες
πλάι στον ίσκιο 
απ' τις γερμένες
καλαμιές
του αυλόγυρου

το έρημο
αρμυρίκι
στην άμμο της Ερεσσού

-ή κάτι πιο μηδαμινό,
δεσεύρετο-

μια φωνή 
να μου λέει
στ' αυτί

"δεν σ'αγαπώ
σε θέλω"

Άτιτλο, Στρατής Πασχάλης 

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Οι μέρες που περνάμε είναι εξαρτήματα από άνθη ατμομηχανής. Η θέλησίς μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ριπή από ρίγη μέσα σε γυάλινα συρματοπλέγματα θρόμβου και λύπης. Εν τούτοις η κάθαρσις προέρχεται όταν ζητωκραυγάζουμε συνθήματα υπέρ ταχείας αναρρώσεως και αποκαταστάσεως των καταποντιζομένων ανέμων που πάνε κι έρχονται αλλά ποτέ δεν φέρνουμε μια είδηση της προκοπής. Η νεότης ανθεί με την κόμη της χυμένη μέσα στο μέλλον των μεταμορφώσεων και με τις μεθυσμένες αγωνίες ενός συστήματος καταναλωτικού. Κατά τα άλλα τα εξαρτήματα της ατμομηχανής εξακολουθούν να είναι άνθη αντί για σφαίρες. 

Κρίσις διερχομένη, Ντίνος Σιώτης

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

κάποιες καινοτομίες, εάν τις δεις από μακριά, δεν είναι παρά κίνησεις τοπογραφικής παλινδρόμησης, δηλαδή αυτές οι επαναληπτικότητες που σε όποια εποχή και να τις βάλεις στέκονται:

Δεν χάθηκαν τα γεγονότα
απλώς σκεπάστηκαν 
όπως οι σιδηροτροχιές των τραμ
που θάφτηκαν στην άσφαλτο. 
Τώρα τα επαναφέρουν 
όχι όπως ήσαν ακριβώς
αλλά όπως επιτάσσει
η νέα χάραξη τροχιοδρόμων.

Η νέα χάραξη, Τ. Πατρίκιος

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

There is enough treachery, hatred violence absurdity in the average
human being to supply any given army on any given day

and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are those who preach peace

those who preach god, need god
those who preach piece do not have piece
those who preach peace do not have love

beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of it
beware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek for constant crowds for 
they are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average

but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators 
only as a failure of the world 
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect

like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock

their finest art 

The Genius of the Crowd, C. Bukowski

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

αυτό το σονέτο του 1911 με τρεις καινοφανείς για την ελληνική λέξεις (μπαρ, αυτοκίνητο, σωφέρ) από έναν λυρικό και όχι σατυρικό ποιητή (όπως σχολιάζει η Α. Σαμουήλ) άνοιγει ένα δρόμο προς τον φουτουρισμό:

Είχε όλα της τα μάγια η νύχτα· μόνη
εσύ έλειπες. Αργά κινάω να φύγω,
μα ξάφνου στη μπασιά του μπαρ ξανοίγω
αυτοκίνητο να γοργοζυγώνει.

Μ' ελπίδα σταματάω. Να το, πλακώνει.
Παραμερίζουν οι άλλοι. Άσειστος μπήγω
τη ματιά μου στα μάτια σου. Άλλο λίγο 
ακόμα κι ο σωφέρ σου με σκοτώνει.

Αρχοντοπούλα μ' άφταστα πρωτάτα,
με των Εφτά Νησιών τες χίλιες χάρες,
τετράξανθη ομορφιά γαλανομάτα,

του θανάτου δεν μ' έπιασαν τρομάρες -
γλυκύτατες μ' ελυώσανε λαχτάρες 
να συντριφτώ κάτω από εσέ στη στράτα.

Φάληρο, Λ. Μαβίλη

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Θυμάμαι τον καιρό που ήρθες σε μένα.
Γλυκιά εποχή, κι ανεπανάληπτη, όταν
Ανοίγει η δύστυχη σκηνή του κόσμου
Στο νεανικό βλέμμα, χαμογελώντας
Με όψη παραδείσου.

Μοναχική ζωή, G. Leopardi (μτφρ. Λένας Καλλέργη στο ''Η Νύχτα Απομένει'')

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

δελ έαρ:

Όλα περνούν 
Οι κάμπιες, οι θλίψεις και τα τραίνα
Περνούν τα μαστοφόρα στους αγρούς
Περνούν οι δεσποινίδες και τ' αμάξια
Περνούν οι στρατοκόποι κι οι κυρίες
Περνούν τα ρόδα τα καμάκια τα βαπόρια
Που ταξιδεύουνε στο Ρόντερνταμ
Για στάρι για διαμάντια για τριφύλλι
Για κρύσταλλα τζαμιών για τελετές των γάμων
Για γόησσες που σέρνονται και σπαρταράν στην άμμο 
Για ανθρώπους που κλαδεύουν περιβόλια
Κοντά στην Μάγχη και επί στήθους εύμορφης γυναίκας
Που εθελουσίως διατηρεί στο στόμα της μια σαύρα
Κατάντικρυ στον κήπο των ερώτων
Μαχαραγιά γυναικολάτρου και παιδεραστού.

Δέλεαρ, Α. Εμπειρίκου

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

αγαπημένε μου πατέρα

Έβλεπες τα πράγματα περίπου έτσι: Σε όλη σου τη ζωή δούλεψες σκληρά, θυσιάζοντας τα πάντα για τα παιδιά σου, κυρίως δε για μένα. Συνεπώς, έκανα τη ''μεγάλη ζωή'', ήμουν απολύτως ελεύθερος ν' ασχολούμαι με ό,τι μου άρεσε, χωρίς ν' αντιμετωπίσω ποτέ βιοτικό πρόβλημα και γενικά δεν είχα έγνοιες. Εσύ δεν απαίτησες καμία ευγνωμοσύνη για όλα αυτά, επειδή γνωρίζεις πολύ καλά τι σημαίνει '' ευγνωμοσύνη από τα παιδιά'', αλλά περίμενες τουλάχιστον έναν καλό λόγο, κάποιο δείγμα συμπάθειας.
Εγώ, αντί ν' ανταποκριθώ σ' αυτήν την προσμονή σου, σε απέφευγα διαρκώς, κρυβόμουν στο δωμάτιό μου μαζί με τα βιβλία μου, έκανα παρέα με φίλους ελαφρόμυαλους και καλλιεργούσα παράδοξες ιδέες.
[...]
Θα ήμουν πιο ευτυχής να σε είχα φίλο, αφεντικό, θείο, παππού, ακόμη (αν και το λέω με κάποιο δισταγμό), πεθερό μου. Αλλά σαν πατέρας ήσουν πολύ δυνατός για μένα και η δύναμή σου γινόταν εντονότερη επειδή οι αδελφοί μου πέθαναν σε μικρή ηλικία και οι αδερφές μου γεννήθηκαν πολύ αργότερα. [...] Πάντως εμείς οι δύο είμαστε τόσο διαφορετικοί και εξαιτίας αυτής της διαφοράς τόσο επικίνδυνοι ο ένας για τον άλλο, ώστε εάν ήθελε κανείς να προβλέψει με ποιον τρόπο, εγώ, ένα παιδί  που εξελισσόταν αργά και εσύ, ο ώριμος άντρας , θα μπορούσε να συμπεριφερόμαστε ο ένας προς τον άλλο, θα μπορούσε να συμπεράνει ότι θα με συνέθλιβες, αφανίζοντας ολοκληρωτικά την προσωπικότητά μου. Αυτό βέβαια δε συνέβη, διότι η ζωντανή πραγματικότητα είναι αδύνατον να υπολογιστεί εκ των προτέρων, έχει όμως συμβεί κάτι χειρότερο.

Γράμμα στον πατέρα, Franz Kafka (μτφρ. Φ. Καλαμαράς) 

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

ασύνδετο

Πάντοτε το παρελθόν αποκτά διαστάσεις είναι η σκάλα που αναβαίνει αδιάκοπα στον ουρανό μια αγκαλιά ονείρων να διατηρούνται εν καταψύξει μέσα σε πολύχρωμα κουτιά στο βάθος μια μορφή καθήμενη κι εγώ εκ δεξιών της ως φλεγόμενη βάτος καθώς γύρω της ασταμάτητα αναρριχώνται κληματσίδες μικροί ψαλμοί αναβλύζουν όσο εκείνη η ανεπαίσθητη στιγμή πλησιάζει που εισέρχεται από την εγρήγορση στον ύπνο και από την πραγματικότητα στα όνειρα ή στην ανυπαρξία

Η Μετάβαση, Κλείτου Κύρου